De glimlach van Ron Vlaar
De glimlach van Ron Vlaar
Als AZ-speler Ron Vlaar over de A9 rijdt, komt er regelmatig een glimlach op zijn gezicht. Ongeveer ter hoogte van Ouderkerk aan de Amstel. Op die plek vond afgelopen juni de Spierathlon plaats. “Elke keer als ik daar rijd, denk ik weer terug aan de bijzondere dag die we met elkaar hebben beleefd.”
2015 zit er op. Je eerste jaar als ambassadeur van Spieren voor Spieren.
“Klopt. Ik wilde graag wat doen voor een Nederlands goed doel dat zich inzet voor kinderen. Net toen ik daarover nadacht, vroeg Louis van Gaal of ik ambassadeur wilde worden van Spieren voor Spieren. Dat kwam precies op het juiste moment. Als het even kon was ik dit jaar aanwezig bij activiteiten van Spieren voor Spieren. De vreugde en het geluk dat er vanaf straalt bij de kinderen en hun familie, dat is heel mooi om mee te maken.”
Wat heb je zoal gedaan?
“Ik heb samen met Floris Spiertje beschilderd, de mascotte van Spieren voor Spieren. Dat is verkocht tijdens het Spieren voor Spieren-gala. Ook heb ik verschillende cheques in ontvangst genomen. Bijvoorbeeld bij een golfdag, waar ze 30.000 euro hadden ingezameld voor Spieren voor Spieren. Geweldig, dat mensen ons ondersteunen en op één dag zoveel geld ophalen.”
In september was je bij de Spieren voor Spieren-dag in de Efteling.
“Ook zo’n prachtige dag! Bij de opening heb ik een woordje mogen houden. En met andere sportambassadeurs heb ik meegedaan aan de kinderpersconferentie. Ook mijn eigen kinderen en mijn vriendin waren er die dag bij.”
Maakt het op jou extra indruk, als vader?
“Ik denk dat het bij iedereen wel indruk maakt, als je kinderen ontmoet met een spierziekte en als je de verhalen hoort van de ouders. Want zo’n ziekte heeft een enorme impact op het hele gezin. Ik heb een filmpje gezien van ouders die elke nacht een paar keer hun bed uit moeten om hun kind te draaien. Toen mijn kinderen ouder werden, was ik blij dat ze ’s nachts op een gegeven moment doorsliepen. Dat is de normale gang van zaken, maar helaas is dat niet voor iedereen zo. Sinds ik ambassadeur ben, besef ik extra hoe gezegend ik ben dat allebei mijn kinderen gezond zijn.”
Wat was je hoogtepunt als ambassadeur dit jaar?
“De Spierathlon, absoluut! Al kon ik helaas zelf niet meedoen, omdat ik geblesseerd was.”
Wat voor blessure had je?
“Een spierblessure, zal je altijd zien… Maar ik ben er wel de hele dag bij geweest, samen met mijn kinderen. Mijn vader was er ook; die had mijn plaats ingenomen. Samen met Tobias heeft hij de Spierathlon afgelegd. Ze hebben er allebei van genoten, en ik ook. Geweldig om al die deelnemers onder luid applaus samen over de finish te zien komen. Bij de Spierathlon gaat het om samen iets bereiken, als een team. Om elkaar helpen.”
Voor jou als voetballer was 2015 een bewogen jaar.
“Het is een jaar dat ik snel wil vergeten. Ik was lang geblesseerd en besloot mijn contract bij Aston Villa niet te verlengen. Maar het jaar is mooi geëindigd, met mijn contract bij AZ. Daar ben ik heel blij mee.”
Wat kunnen de kinderen leren van de voetballer Ron Vlaar, die zich na blessureleed weer terugknokte?
“Je kan beter vragen: wat kan ik van die kinderen leren? Want het is vooral andersom. De kinderen die ik dit jaar heb ontmoet bij Spieren voor Spieren hebben zoveel doorzettingsvermogen. En ze halen geluk uit de kleine dingen. Zo’n dag in de Efteling, samen Spiertje beschilderen. Door die ervaring kijk ik anders tegen het leven aan en kan ik dingen beter relativeren. Ja, ook mijn eigen blessure. Ik kan echt een voorbeeld nemen aan deze kinderen.”
Wat hoop je in 2016 te bereiken als ambassadeur?
“Ik wil graag weer mooie momenten delen met de kinderen van Spieren voor Spieren. Zo kan ik de kinderen een leuke dag bezorgen, die hun kracht geeft en vooral ook veel plezier. Even een praatje, samen op de foto; je kan met zoiets kleins zoiets groots voor iemand betekenen. En in 2016 hoop ik zelf mee te doen aan de Spierathlon, om geld op te halen voor onderzoek naar spierziekten. Mijn oudste zoon Shane, die dan 8 is, wil dan ook meedoen. Ik kan Shane wel vertellen wat een spierziekte inhoudt. Maar zelf meedoen aan de Spierathlon, samen met kinderen die in een rolstoel zitten of moeilijk kunnen lopen, is de beste manier om hem bewust te maken.”
