“Als ik sport ben ik compleet”
Saskia van den Ouden is Europees kampioen en won zilver en brons op het WK Paratriathlon. Een sportcarrière die de kersverse Spieren voor Spieren-ambassadeur eigenlijk te danken heeft aan een onderbeenamputatie in 2010. “Op zo’n moment gaan er deuren dicht, maar ook veel nieuwe deuren open. Als ik nog twee benen had gehad, was ik nooit de triathlon gaan doen.”
Waarom ben je ambassadeur geworden van Spieren voor Spieren?
“Ik ben de afgelopen tijd benaderd door verschillende goede doelen. Ik heb gekozen voor Spieren voor Spieren. Je kunt zeggen hoe erg een ziekte is, maar je kunt je er ook op een positieve manier mee omgaan. Dat is wat Spieren voor Spieren doet, bijvoorbeeld door de Spierathlon te organiseren. Dat evenement spreekt mij enorm aan, want de triathlon is echt mijn ding. Sporten staat bij mij op nummer één. Natuurlijk ben ik doordat ik mijn linkeronderbeen mis beperkt, maar zo zie ik mezelf niet. Ik zie mezelf als een sporter, met juist iets extra’s. Ik heb een prothese erbij, waardoor ik net als ieder ander kan sporten. Als ik sport, voel ik me compleet.”
Baal je soms dat je je onderbeen moet missen?
“Nee, eigenlijk niet. Ik ben heel gelukkig, al mis ik een onderbeen en zit ik – als ik niet sport – vaak in een rolstoel. Ik was zes jaar ziek, waarin ik twaalf keer ben geopereerd. Door een tumor werd mijn been opgevreten, waardoor ik soms over de vloer kroop van de pijn. Na de zevende operatie zei ik al: haal mijn been er alsjeblieft af. Dat kon uiteindelijk pas bij de twaalfde operatie in 2010. Het klinkt misschien raar, maar het was bijna een feestje toen mijn been eraf ging. Ook al was het heel zwaar, voor mij was dat een nieuw begin.”
Het bleek het begin van een mooie sportcarrière. Was je altijd al een fanatieke sporter?
“Nou, haal dat woordje ‘fanatiek’ er maar af hoor… Voor ik ziek werd, was ik een recreatieve hardloper, totaal niet gedreven. Daarnaast was ik basisschooljuf in groep 8 en moeder van drie kinderen. Ik was altijd gezond, had nooit een kwaaltje. Toen ik een tumor in mijn been bleek te hebben, heb ik zes jaar in een rolstoel gezeten. Tijdens de revalidatie na de amputatie kreeg ik te horen: rolstoelsport is voor jou het maximaal haalbare. Zelf wilde ik graag hardlopen, maar hiervoor kreeg ik geen prothese vergoed. Bij een actie op Radio 538 won ik een blade, zodat ik toch kon gaan hardlopen. Vervolgens werd ik door de NTB – de Nederlandse Triathlon Bond – uitgenodigd voor een talentendag. Zo ben ik er ingerold; vanaf dat moment ben ik fanatiek gaan zwemmen, fietsen en hardlopen.”
Op 4 juni doe je mee aan de Spierathlon, samen met de 7-jarige Kim Koevermans die een spierziekte heeft.
“Heel vet om mee te doen! Ik zeg er zelfs een officiële triathlon voor af op 5 juni in Glasgow, een belangrijke wedstrijd in aanloop naar het WK Paratriathlon op 24 juli in Rotterdam. Maar ik wil de Spierathlon absoluut niet missen. Ik wil die dag laten zien dat ik me kan inzetten voor een ander, ook al heb ik zelf een beperking. (lacht) De manke helpt een kind met een spierziekte; dat is toch mooi?”
Welke hulpmiddelen heb je nodig voor de triathlon?
“Het zwemonderdeel doe ik zonder prothese; ik zwem alleen met mijn armen. Dat zal wel flink bikkelen worden, met Kim achter me in een bootje. Na het zwemmen moet ik uit het water geholpen worden, waarna ik een speciale fietsprothese om mijn been doe. En voor het looponderdeel heb ik mijn blade.”
Die blade heb jij te danken aan de actie van Radio 538
“Klopt, ik weet dus als geen ander hoe belangrijk het is als mensen of bedrijven willen doneren. Als ambassadeur wil ik nu zelf geld gaan ophalen voor Spieren voor Spieren. Dit geld wordt gebruikt voor onderzoek naar spierziekten, maar zorgt ook dat kinderen hulpmiddelen kunnen krijgen om te sporten. Dat is zo belangrijk, helemaal nu de zorg wordt uitgekleed en er steeds minder hulpmiddelen worden vergoed, bijvoorbeeld een sportrolstoel. Terwijl sporten zó belangrijk is, juist voor deze kinderen.”
Wat wil je bereiken als ambassadeur van Spieren voor Spieren?
“Ik wil me met veel enthousiasme inzetten voor de stichting en mensen laten zien én voelen dat sporten geweldig is. En hopelijk kan ik een voorbeeld zijn. Ik mis niet alleen een onderbeen, maar ook zijn een groot deel van de spieren in mijn bovenbeen beschadigd. Mijn been is bovendien heel spastisch; tijdens het zwemmen kan ineens de kramp erin schieten. Ik dus weet hoe frustrerend het is als je spieren niet doen wat jij wil. Maar wat ik ook weet: er is heel veel wat ik wél kan. Dat geldt ook voor kinderen met een spierziekte.”
