Verbeteren van exon skipping therapie voor Duchenne

Duchenne spierdystrofie is een erfelijke spierziekte, die vrijwel alleen bij jongens voorkomt en de spieren aantast en verzwakt. De eerste verschijnselen zijn dikwijls zichtbaar voor het tweede levensjaar. De spieren van met name bovenbenen en later ook de bovenarmen zijn zwak en het uithoudingsvermogen beperkt. In de loop der jaren neemt de spierkracht af en de meeste kinderen hebben tussen hun achtste en twaalfde een rolstoel nodig.

Onderzoeker:	dr. A. Aartsma-Rus
Centrum:	LUMC
Looptijd:	01-09-2013 t/m 01-09-2016
Bedrag:	€224.084,- (cofinanciering Prinses Beatrix Spierfonds)

Achtergrond

Bij jongens met Duchenne ontbreekt het eiwit dystrofine door een erfelijke fout, waardoor spiercellen afsterven. Dit ontbrekende  eiwit zorgt normaal gesproken voor de stevigheid van de spiercellen waaruit onze spieren bestaan. Op het moment wordt gewerkt aan een veelbelovende therapie die ervoor zorgt dat het dystrofine eiwit gedeeltelijk wordt aangemaakt, de exon skipping therapie. Het toedienen van het middel is echter nog niet heel efficiënt. Er is gebleken dat een groot deel van het middel na toediening terecht komt in de lever en nieren in plaats van in de spieren en het hart, waar het nodig is. Dit kan bijwerkingen veroorzaken. Voor het verbeteren van de therapie is er dus behoefte aan een aangepast exon skipping medicijn dat specifiek in de spieren en het hart terecht komt.

Doel

Tijdens dit project werd in verschillende modellen gezocht naar kleine eiwitten die beter worden opgenomen door de spieren en het hart. Deze kunnen dan gekoppeld worden aan het medicijn, zodat het op de juiste plaats terechtkomt. Het ontwikkelen van een therapie die efficiënter toegediend kan worden, verkleint de kans op bijwerkingen.

Resultaten

De onderzoekers hebben miljoenen kleine eiwitten gescreend en uiteindelijk zijn twaalf eiwitten geselecteerd die waarschijnlijk beter naar de spieren en/of het hart gaan dan naar de lever en de nieren. Deze eiwitten zijn gekoppeld aan het medicijn en getest in een model van de ziekte. Een van de twaalf eiwitten leidt inderdaad tot een betere opname van het medicijn door hart en spieren. Verder onderzoek bij modellen zal moeten uitwijzen wat de optimale dosering is en of de combinatie van eiwit-medicijn veilig is.