Chatilla van Grinsven
Levenslessen op het basketbalveld: een krachtige ontmoeting tussen Jazz en Chatilla
Er is oprechte blijdschap te zien in de ogen van Jazz Gruijters, wanneer hij voor het eerst de kersverse ambassadeur van Spieren voor Spieren, Chatilla van Grinsven, de hand schudt. Chatilla komt binnen met onder één arm een basketbal, in de andere hand heeft ze een riem waaraan haar hond vastzit. Achter haar sjokt hond nummer twee aan. Jazz is direct fan. Van haar, de basketbal én van de honden.
Als voormalig professioneel basketbalspeler met vele mooie internationale onderscheidingen, een Master Degree aan de universiteit van London én lijstduwer voor Partij Voor de Dieren (PvdD), heeft Chatilla nu ook nog eens tijd vrijgemaakt om topsport-ambassadeur te worden van Spieren voor Spieren. Daar is de 13-jarige Jazz, kind-ambassadeur van Spieren voor Spieren, vandaag maar al te blij mee.
Een natuurtalent
“Heb je wel eens een half court gescoord?” Vraagt Jazz direct aan Chatilla, zodra ze buiten op het basketbalveld staan. Jazz kwam aan in een rolstoel, maar kan ook korte afstanden lopen. Hij heeft congenitale myasthenie, een aangeboren spierziekte. Hij mist het stofje tussen zijn zenuw en spier, precies het stofje dat je spieren van brandstof voorziet. Maar nu staat hij daar, samen met Chatilla op het basketbalveld. Het valt Chatilla ook op: “Jij gaat ook gewoon lopen, stoer man!”. Terwijl ze aan het basketballen zijn legt Chatilla een aantal technieken uit aan Jazz. En wat denk je? Hij raakt meteen! Jazz heeft gevoel voor de sport, hij heeft het vaak gedaan bij hem in de tuin. Chatilla: “Als ik ‘ja’ zeg, gooien we. Wie hem er het eerst in heeft! 3,2,1… ja!”. Ze missen beide. Zo zie je maar, zelfs de allerbeste sporters schieten niet elke keer raak.
Het is ijskoud buiten; hun bevroren vingers geven een extra uitdaging aan het basketballen. Al snel verplaatsen ze zich naar de basketbalzaal binnen. Hier krijgt Jazz nog meer uitleg en doen ze een paar leuke spellen samen. Ze staan tegenover elkaar, dribbelen tegelijk de zaal door en maken achtjes met de bal om hun eigen benen. Jazz krijgt hier gewoon een privé basketbalclinic! Chatilla: “Zie je dat blokje? Daar kun je hem het beste tegenaan gooien!”. Met die tip van Chatilla raakt Jazz direct, een natuurtalent. “En nu vanaf daar!” roept Jazz lachend, terwijl hij naar de andere kant van de zaal wijst. Chatilla: “Hoor dat! Hij vindt het te makkelijk!”. Jazz maakt het moeilijk voor zichzelf, hij houdt wel van een uitdaging.
”Hier wil ik ambassadeur van worden!”
Twee jaar geleden, tijdens het Spieren voor Spieren Gala, komt Chatilla voor het eerst in contact met Spieren voor Spieren. “Ik vond het toen zo’n mooi en bijzonder doel en dacht direct: hier wil ik ambassadeur van worden’’. En waarom dan specifiek dit goede doel, vraagt Jazz? Chatilla: “De toewijding aan de jeugd en de verbondenheid. Ze leven zo met het kind mee, tot aan de grond. Dat zie je niet altijd. Naast dat ik vind dat wát ze doen heel mooi is, vind ik het bijzonder dat je ook de mensen spreekt en ziet waar het om draait. Iedereen is zo betrokken”. Jazz en zijn moeder beamen de grote betrokkenheid van Spieren voor Spieren. Zij voelen zich ook altijd erg verbonden met de stichting.
18 medicijnen per dag
Het stofje dat Jazz mist, slikt hij om de vier uur bij. Hij slikt 18 medicijnen per dag, vertelt hij terwijl hij zijn pillendoosje aan Chatilla laat zien. Hierdoor kan hij veel meer doen, maar als je je spieren gebruikt raakt het brandstofje op. Zelfs bij de meest primaire bewegingen, zoals bij kauwen en ademen. Als het stofje op is, willen zijn spieren niet meer. Om die reden slaapt hij ’s nachts aan de beademing: ’s nachts kan hij het stofje namelijk niet bijslikken. Als zijn ademhalingsspieren te weinig brandstof krijgen, zorgt dat voor te weinig zuurstofopname. Dat heeft grote gevolgen. In de loop van de jaren zijn er steeds meer stappen gezet om Jazz toch aanlles deel te laten nemen. Hij heeft een aangepast bed, douchestoel, rolstoel, et cetera. Jazz: “Ik kan eigenlijk alles! Ik kan het alleen niet volhouden. Soms is dat wel lastig, als mijn vrienden meer kunnen dan ik.” “Heb jij wel eens een blessure gehad?” Vraagt hij aan Chatilla: “Ja, ik heb een spierblessure gehad door overbelasting. Ik had een spierscheur van 5 centimeter. Hierdoor lag ik er een maand uit, en daar kon ik erg slecht tegen. Ik moest ineens mijn energie anders verdelen, moest mentaal met mijn team meespelen in plaats van fysiek”. Jazz knikt begrijpend. Hij weet heel goed hoe het voelt om veel energie te hebben, maar het niet fysiek te kunnen uiten.
Basketballen tot de lichten uitgaan
Jazz: “Wanneer ben je begonnen met basketbal?”. Chatilla: “Ik ben begonnen toen ik 8 was. In het begin deed ik heel veel verschillende sporten, en vond ik basketbal eigenlijk maar saai. Maar dat kwam vooral doordat het team waar ik in zat niet zo goed was. Ik ben gestopt, en heb het later weer opgepakt toen ik toevallig mijn coach tegenkwam. Het team was toen beter, en daardoor werd ik ook beter. Ik besefte me dat als je ergens goed in wil worden je je moet focussen op één ding en je daar dan heel veel uren in moet stoppen, dat heb ik vanaf toen gedaan. Ik werd verliefd op basketbal, was hele dagen te vinden in de hal. Als de lichten uitgingen, stond ik nog te schieten. Stond ik daar te basketballen in het donker”.
Mentale kracht en tegenslagen
Chatilla en Jazz hebben het beide zwaar gehad op school. Jazz omdat hij anders is dan de meeste kinderen door zijn spierziekte, Chatilla omdat ze één van de weinige bruine meisjes was op een witte school. Maar in plaats van verdrietig te zijn, hebben ze daar een les uitgehaald: iets wat je beperkt, kan je ook sterker maken. En je moet jezelf nooit laten verkleinen door anderen. Tegenslagen horen bij het leven, dat weten ze alletwee maar al te goed. Jazz: “Wat was je mooiste wedstrijd?”. “De kampioenswedstrijd waar mijn vader nog bij kon zijn.” Antwoordt Chatilla. “Toen ik 23 was, heb ik mijn vader verloren. Hij was mijn coach en heeft zich altijd vol ingezet om mij en mijn zus naar de top te brengen. Op een gegeven moment kreeg hij een longtransplantatie, daarna heeft hij nog 2 jaar van het leven kunnen genieten. Hij heeft mij mijn topwedstrijd in Amerika zien winnen, een paar weken later overleed hij. Alles wat ik doe is ook om zijn legacy in leven te houden”.
Het steentje doorgeven
Naast een liefde voor basketbal en honden, hebben Jazz en Chatilla nog iets gemeen: ze houden van acteren. Nadat Chatilla is gestopt met basketballen op professioneel niveau, is ze naar de toneelacademie gegaan. Die opleiding heeft ze ondertussen afgerond en ze heeft de ambitie om nog eens op het witte doek te verschijnen. Chatilla: “Ik vind het leuk om dingen te doen in het leven en buiten mijn comfortzone te gaan”. Jazz wil ook een carrière in de acteerwereld, maar hij ziet het niet zitten om op een toneel te staan. “Ik wil in films spelen, in actiefilms of in humoristische films.”. Chatilla: “Ik zou wel in een film met jou willen spelen!”. “En wat wil je nog meer graag doen?” Vraagt Chatilla aan Jazz. “Ik wil heel graag nog een keer naar IJsland. Het noorderlicht zien en onder de sterren slapen. En ik wil anderen helpen”.
Dat begrijpt Chatilla wel. Wanneer Jazz aan Chatilla vraagt wat haar allermooiste award is, antwoordt Chatilla: “De vrouw van het jaar-Award in Amerika. Vooral omdat het zoveel meer is dan een sportprestatie. Toen ik in Amerika woonde en werkte deed ik één dag in de week vrijwilligerswerk. Teruggeven aan de jeugd was altijd de mooiste dag van de week. Het was mijn enige dag vrij, maar ik kreeg daar zoveel energie van.”. Mentale steun geven aan mensen die het nodig hebben, nóg iets wat Jazz en Chatilla beide belangrijk vinden in het leven.
De dag wordt afgesloten met een mooi gesprek tussen Jazz en Chatilla, over doorzettingsvermogen, wilskracht en mentale steun geven aan anderen. Chatilla sluit het gesprek af met een persoonlijk advies aan Jazz: “Houd de mentale kracht en geef het steentje door”.
